ماه عسل که به رسمی سالانه برای ماه رمضان تبدیل شده، هر سال با میهمان های مختلف که هر کدام از آن ها داستان های زندگی متفاوتی دارند، همراه سفره ی افطار بسیاری از مخاطبان جعبه جادویی می شود.
بهنوش بختیاری یکی از میهمانان برنامه ماه عسل امسال بود که با لباسی زرد رنگ برگرفته از لباس محلی زنان بختیاری در این برنامه حاضر شد. شاید حضور در یک برنامه تلویزون با چنین لباسی از دید بسیاری از افراد عجیب باشد اما کاری قابل ستایش است. انتخاب این لباس با پارچه ای حریر، آستین‌های کلوش، جلیقه محلی و سربند تزیین شده که به نوعی برای حضور مهمانان در برنامه‌های تاک شو تلویزیونی غیرمتعارف به نظر می‌رسد نظر بسیاری از مخاطبان را به خود جلب کرد.
می‌توان امیدوار بود در زمانی که رسانه ملی کار زیادی در جهت ترویج مد و پوشاک محلی ایرانی اسلامی انجام نمی دهد و کشور در زمینه مد و پوشاک پیشرفت های چندانی ندارد هنرمندان ایرانی چه در محافل و جشنواره های بین المللی و چه در رسانه های داخلی با انتخاب این نوع پوشش‌ها به ترویج آنها کمک کنند.
لباس زنان ایل بختیاری
لباس زنان ایل بختیاری سرشار از خلاقیت های رنگی است و استفاده از اجزای طراحی ناب ایرانی زیبایی خاص آن را چندیدن برابر می کند. لباس زنان بختیاری شامل لَچَک، زیرلچک، مینا، بندسوزن، دستمال، پیراهن، شلوار قِری و کفش می‌باشد.
لَچَک
لَچَک (lachak) کلاه مانندی است که قسمت پشت آن زیر مینا قرارگرفته و با سوزنی به مینا متصل می‌گردد. روی لچک منجوق دوزی شده است و دو بند دارد که از کنار گوش‌ها گذشته و زیر گلو به هم گره می‌خورند تا لچک را روی سر ثابت نگه دارند. لچک را با پولک‌های کوچک و همچنین مهره‌های ریز به نام مُنجوق (مُنجُق) تزیین می‌کنند که جلوه‌ای خاص به لچک می‌دهند. لچک زنان بختیاری انواع گوناگون دارد و رایجترین آن ریالی می‌باشد که در تزیین آن از سکه‌های قدیمی (ریال) استفاده می‌شود.
زیرلچکی یا بُنایی
سکه‌های طلا یا نقره را به هم جوش می‌دهند و در زیر گلو در قسمت گره خورده دو بند لچک قرار می‌دهند که به آن زیرلچکی یا بُنایی می‌گویند.
مَینا
مینا (mayna) روسری بلند از پارچه ی نازک حریر مانند به رنگ‌های آبی، سبز، زرد، سرخ و یا بنفش است. جوانان از رنگ‌های روشن و زنان میانسال از رنگ‌های تیره استفاده می‌کنند.
بندسوزن
بند سوزن از پشت سر تا کمرگاه آویزان می‌شود. دو سر این ریسمان را که پر از مهره و زینت آلات دیگر است، به وسیله ی گیره و یا دوسنجاق قفلی بر روی لچک محکم می‌کنند.
دستمال
دستمال چهارگوش، مشکی، بزرگ و ابریشمی است که در واقع می‌توان آنرا نوعی پیشانی بند به حساب آورد چرا که زنان آنرا روی پیشانی می‌بندند و سپس دو سر انتهایی آنرا در پشت سر به هم گره می‌زنند.
پیراهن
پیراهنی آستین بلند و مچ داراست که در قسمت پیش سینهٔ چاکدارآن، سه دکمه دوخته می‌شود. بالا تنه و دامنش صاف و بدون چین می‌باشد. بلندی آن تا زیر زانو می‌رسد و دو طرف پایین دامن آن را معمولا به اندازه ی 20 سانتیمتر چاک می‌دهند. انتخاب رنگ پیراهن به سن و سال زنان و دختران بستگی دارد.
شلوار قِری
شلوار قِری در اصل دامنی است با چین‌های فراوان که نیم تنه ی پایین بدن را می‌پوشاند. در گذشته از پارچه مخمل استفاده می‌شد که بسیار جذاب ولی سنگین و گران بود ولی امروزه از پارچه‌های سبکتر وارزانتراستفاده می‌شود. به علت سنگینی شلوار به جای کش، از بند یا طناب باریکی استفاده می‌کنند که در اصطلاح محلی به آن دُم شلوار می گویند. زنان، زیر شلوار قری یک زیرشلواری می‌پوشیدند که به آن پاکَش می‌گفتند.
کفش
در گذشته زنان هم گیوه می‌پوشیدند ولی امروزه پوشیدن گیوه در میان زنان بختیاری دیگر معمول نیست. آنها کفش چرمی رویه دار و غالبا به رنگ مشکی می‌پوشند که در گویش بختیاری به آن اُرسی orssi می‌گویند. در گذشته کفش‌های پلاستیکی ارزانی هم استفاده می‌شد که گالِش نام داشت.
شاید اگر طراحان خوش ذوق و با استعداد ایرانی بیشتر به فرهنگ و لباس های محلی ایرانی توجه کنند و با ترکیب این طرح ها و طرح های مدرن امروزی لباس های جدیدی طراحی کنند، بتوانند محصولات بسیار زیبا و خلاقانه زیادی را در این زمینه تولید و حتی به بازار های جهانی عرضه نمایند.
به نظرم لباسشان کردی است نه لری!